Emocje

Dziś chciałabym Wam podrzucić fragment "Księgi Rodzicielstwa Bliskości" Searsów - znacie , czytaliście? Mimo, że nie ze wszystkimi informacjami tam zawartymi się zgadzam (choćby temat karmienia w chuście), to uważam, że to obowiązkowa pozycja dla wszystkich młodych rodziców.



W pracy często spotykam ludzi, których intuicja mówi coś totalnie przeciwnego do tego , co słyszą od najbliższego otoczenia - choćby słynne "załóż czapeczkę" czy "nie noś, bo przyzwyczaisz". O ile mój stosunek do czapki w czerwcu jest dość obojętny (oczywiście dopóki nie dotyczy mojego Dziecka), o tyle są tematy, w których trudno mi zachować spokój. Jednym z nich jest właśnie wypłakiwanie.

Jak zapewne wiecie, jestem terapeutą, który ma podejście holistyczne. Czyli całościowe. Czyli oceniam nie tylko umiejętności czy odruchy, ale także sposób karmienia, ulubione zabawki, a nawet wzrok Dziecka. Dlatego dużą uwagę przykładam do rozwoju sfery emocjonalnej.

Maluchy już w pierwszych miesiącach życia muszą nauczyć się, jak osiągnąć homeostazę, czyli równowagę wewnętrzną. Umiejętność samoregulacji jest warunkiem, aby niemowlak mógł się uczyć nowych rzeczy, czyli rozwijać się. Jak zapewne się domyślacie, pierwszym sposobem regulowania się jest ssanie. Później niemowlęta uczą się jak świadomie używać ruchów i przekazywać oraz odczytywać gesty. Jeśli dziecko widzi, że jego pragnienia są zaspokajane - czuje się bezpiecznie, a jeśli czuje się bezpiecznie - może poznawać otoczenie. Najpierw eksploruje swoje ciało, próbuje wchodzić w kontakt wzrokowy z opiekunem, wodzi za nim wzrokiem, wydaje dźwięki, aż w końcu zaczyna eksplorować przestrzeń.

Co jednak, jeśli dziecko ma problem z samoregulacją? Być może zastanawiacie się dlaczego odstawiam Wam tu dziś jakąś dziwną "psychoanalizę". Jednak jeśli doczytacie do końca, to zrozumiecie, dlaczego leży to w obszarze moich zainteresowań jako fizjoterapeuty. Jak rozpoznać, że ten problem występuje? I dlaczego uznałam to za istotne? Już mówię.


Istnieje kilka obszarów, które sugerują, że problem Malucha może leżeć głębiej. Pierwszym z nich są zaburzenia snu. Myślę, że nietrudno sobie wyobrazić, że ciężko jest się regulować, gdy człowiek jest niewyspany. Kolejne to problemy powiązane z karmieniem. Dalej - trudności związane z samodzielnym uspokajaniem się. Jak już wspomniałam, niemowlę powinno być w stanie uspokoić się samo; jeśli próby uspokajania dziecka trwają kilka godzin dziennie i są mało skuteczne, zaczynamy zastanawiać się, czemu tak jest. Czasem można zaobserwować nadmierne pobudzenie dziecka i szybkie przechodzenie z radości w złość. Jeśli u dziecka obserwujemy 3 z 5 zaburzeń, dostajemy informację, że maluch może mieć problemy sensoryczne, które wymagają wprowadzenia odpowiedniej terapii.


A teraz łapka w górę - kto jest Rodzicem tzw. high need baby? Spójrzcie na to co napisałam i spróbujcie uczciwie ocenić, czy Wasza Pociecha jest "tylko" dużo płaczącym Dzieckiem, czy jednak ma więcej problemów....
 Mam takie przemyślenie, że ostatnio zrobiło się to dość "modnym" określeniem. Ale zastanawiam się, ilu Rodziców faktycznie konsultuje Malucha ze specjalistą, żeby sprawdzić, jak pomóc i Dziecku i sobie. Czasem określenie poziomu wrażliwości sensorycznej Malucha pomaga znaleźć rozwiązanie i ustalić wspólną drogę, co powoduje poprawę jakości życia wszystkich wokół.

Czas odpowiedzieć jasno na moje własne pytanie, na wypadek, gdyby ktoś jeszcze nie zorientował się, w którą stronę idą moje myśli. Część niemowląt z zaburzeniami sensorycznymi trafia na terapię, gdyż problemy te idą w parze z np. asymetrią. Pozostałe maluchy, bez wczesnej diagnozy, ujawniają problemy w późniejszym wieku - nie zawsze są to problemy natury, nazwijmy to, fizycznej. Mogą one pokazywać się w formie zachowań często niezrozumiałych i trudnych dla Rodziców - ogromnej potrzeby biegania, skakania, kręcenia, hałasowania itp lub w drugą stronę - totalnego "spokoju", nietolerancji ruchu, hałasu itd. Ale hej! Nie chcę straszyć! Wiadomo, że dzieci są przeróżne i mają różne charaktery i temperamenty. Myślę sobie tylko, że jeśli trafia Wam się trudny niemowlak, to czasem warto wcześniej skonsultować jego zachowania.


Chyba dodam drobny P.S. Zaczęłam od intuicji. Sądzę, że warto jej słuchać. Rodzice z reguły czują, że coś jest "nie tak", nawet jeśli jest to ich pierwsze dziecko. Często słyszę: "Nie podobało mi się to, ale mama/tata/babcia/ciotka/koleżanka/pediatra mówił czy tam w innym internecie pisało, żeby się nie martwić" (okej, wiem, nie dodaję sobie wiarygodności, bo też jestem internetowym źródłem, ale zawsze powtarzam - nie leczy się nikogo na odległość!). Internet może dać wskazówkę, w którą stronę iść i gdzie szukać. Z drugiej strony niemowlęta też czują rodziców! Wasze emocje są jak lustro, w którym przegląda się Wasze Dziecko. Jeśli Wy jesteście zdenerwowani i spięci, to Wasz Maluch też taki jest w danej chwili. Idealnym przykładem jest tu inna sytuacja, której świadkiem często bywam:
Na wizytę przychodzi młoda mama z babcią malucha. Zaczynamy uczyć się prawidłowej pielęgnacji. Mama próbuje podnieść swoje dziecko - ryk-wrzask-pisk-ratunku-mordujo! Koryguję błędy, kolejna próba - to samo. Mama spocona, zdenerwowana, ręce drżą. Podchodzi babcia, myk-myk, dziecko na rękach, uśmiech na pół twarzy u obojga. Kurczę. Wyobrażam sobie, jak kiepsko czuje się ta mama w tym momencie. Na pocieszenie dodam - takich mam jest dużo, ale bardzo szybko ogarniają rzeczywistość i potem już jest łatwiej. ;)  Najważniejszy jest spokój!



Ten post nie jest w żadnym stopniu poradą medyczną! Jeżeli cokolwiek w rozwoju Twojego Dziecka Cię martwi - skonsultuj to ze specjalistą! Dziecka nie diagnozuje się przez internet!

Komentarze